کد مطلب:29994 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:83
واقعه «حَرّه»[1] و چگونگی عكس العمل حاكمیّت در مقابل آن و نیز خیزش هایِ پی در پی و سرشار از حماسه ای كه پس از حادثه كربلا و با آهنگ «خونخواهی ابا عبد اللَّه الحسین علیه السلام» شكل گرفتند (همانند:خیزش توّابین)، نشانگر گسترش بیداری مردم آن روزگارند. در این میان، نقش بیدارگرانه، فرهنگساز و تحریف ستیز علی بن حسین علیهما السلام را نباید فراموش كرد كه به واقع، فروغ گستری معرفتیِ آن بزرگوار - كه بیشتر در قالب «دعا» بیان شده - در همین راستا بوده است. در مجموعه ادعیه امام علی بن الحسین علیهما السلام، مطرح ساختن مكانت و معرفت اهل بیت علیهم السلام جایگاه ویژه ای دارد.[2] در این مورد، دست كم از اشاره به یك نكته تأمّل برانگیز نمی توان تن زد و آن، تكرار بسیار زیاد «صلوات فرستادن بر محمّدصلی الله علیه وآله و آل محمّد» است كه در آن روزگاران، بی گمان در فرا یاد آوردن چهره های منوّر اهل بیت علیهم السلام و علی بن ابی طالب علیه السلام، نقش ارجمندی داشته است.[3]. این همه به همراه مسائل بسیار دیگر - كه اكنون مجال پرداختن به آنها نیست - عملاً و به تدریج، امّت اسلامی را با واقعیّت سیاسی جهان اسلام، آشنا ساخت و جنایات و تباهی های بنی امیّه را در پیش دیده ها نهاد و جایگاه پیشوایان الهی را آشكار نمود. حتّی می توان گفت زمینه را برای قیامی همه جانبه و سراسری آماده ساخت، بدان سان كه به سال 131 ق حكومت بنی امیّه فرو ریخت و بنی عبّاس بر روی كار آمدند.
با شهادت ابا عبد اللَّه الحسین علیه السلام، حاكمیّت امویان ضربه ای ویرانگر را متحمّل شد. پس از جریان كربلا، برای مدّتی كوتاه، جوّ سیاه و خفقان زده ای بر جامعه اسلامی حاكم بود؛ امّا با اندیشیدن مردمان در چگونگی آنچه پیش آمده بود و نیز با تبلیغات و حقْگستری هایِ اهل بیت علیهم السلام، فضایِ سیاسی جامعه اندك اندك دگرگون شد.